Γνωριμία μέσω των οικογενειών
Άλλες φορές ο γάμος γινόταν χωρίς μεσάζοντα μέσω των οικογενειών, αφού συνήθως στην κλειστή κοινωνία που υπήρχε, οι οικογένειες που είχαν αγόρια της παντρειάς γνώριζαν τις οικογένειες με τα ανύπαντρα κορίτσια. Έτσι, οι ίδιοι οι γονείς του γαμπρού πήγαιναν στο σπίτι του κοριτσιού για να ζητήσουν το χέρι του. Την Κυριακή το πρωί, πήγαιναν στο σπίτι του κοριτσιού με ένα μπουκάλι ρακί να ζητήσουν το χέρι της και να συζητήσουν τα του γάμου. Εκεί έστρωναν το τραπέζι και άρχιζαν τα κεράσματα και οι ευχές: «Αϊντι, μι ώρα καλή του Μουαμπέτ(ι)» (το ευχάριστο γεγονός). Η ευχή αυτή, σήμαινε την αποδοχή της πρότασης, και ήταν ένα είδος αρραβώνα.
Γνωριμία σε πανηγύρι ή γιορτή
Κάποιες φορές τύχαινε οι δύο νέοι ν’ ανταμωθούν σε κάποιο πανηγύρι ή σε κάποια γιορτή όπου αντάλλασσαν βλέμματα ή ακόμα το αγόρι ζητούσε από το κορίτσι να τον συνοδέψει σε κάποιον αντικριστό χορό και έτσι γινόταν η γνωριμία. Το ιδανικό ήταν όταν υπήρχε αυτή η γνωριμία να συμφωνήσουν και οι γονείς τόσο για την επιλογή της νύφης ή του γαμπρού όσο και για την προίκα. Τότε τη μια Κυριακή γινόταν ο αρραβώνας και την αμέσως επόμενη ο γάμος του ζευγαριού.
Ωστόσο, πολλές φορές οι γονείς δεν συμφωνούσαν για λόγους ταξικούς ή για λόγους οικονομικούς και αποφάσιζαν να παντρέψουν τον γιο τους με άλλη. Σ’ αυτή την περίπτωση, η μεγάλη απογοήτευση οδηγούσε σε ακραίες καταστάσεις που ήταν εις βάρος του κοριτσιού. Πήγαινε στο σπίτι του γαμπρού πριστάνου (νύφη με το ζόρι), να κλάψει, να παρακαλέσει και μ’ αυτόν τον τρόπο να συγκινήσει, ή ακόμα και να εκβιάσει τους γονείς του νέου, να την δεχτούν για νύφη τους. Οι περιπτώσεις αυτές, σπάνια είχαν καλή έκβαση και ο εξευτελισμός του κοριτσιού ήταν μεγάλος. Γινόταν περίγελος του χωριού μιας, η δε ρετσινιά της πριστάνους, κηλίδωνε την ηθική της και ήταν καταδικασμένη, τις περισσότερες φορές να μείνει ανύπαντρη ή να παντρευτεί κάποιον χήρο με παιδιά, πολλές φορές δε, έφθανε ακόμα και στην αυτοκτονία, προκειμένου να απαλλαγεί από την διαπόμπευση. Η πριστάνου, σε καμιά περίπτωση δεν επιτρεπόταν να παντρευτεί με ανύπαντρο άνδρα, σύμφωνα με τους άγραφους νόμους της μικρής κοινωνίας του χωριού της.
Πηγή: http://www.e-istoria.com/th19.html
Ωστόσο, πολλές φορές οι γονείς δεν συμφωνούσαν για λόγους ταξικούς ή για λόγους οικονομικούς και αποφάσιζαν να παντρέψουν τον γιο τους με άλλη. Σ’ αυτή την περίπτωση, η μεγάλη απογοήτευση οδηγούσε σε ακραίες καταστάσεις που ήταν εις βάρος του κοριτσιού. Πήγαινε στο σπίτι του γαμπρού πριστάνου (νύφη με το ζόρι), να κλάψει, να παρακαλέσει και μ’ αυτόν τον τρόπο να συγκινήσει, ή ακόμα και να εκβιάσει τους γονείς του νέου, να την δεχτούν για νύφη τους. Οι περιπτώσεις αυτές, σπάνια είχαν καλή έκβαση και ο εξευτελισμός του κοριτσιού ήταν μεγάλος. Γινόταν περίγελος του χωριού μιας, η δε ρετσινιά της πριστάνους, κηλίδωνε την ηθική της και ήταν καταδικασμένη, τις περισσότερες φορές να μείνει ανύπαντρη ή να παντρευτεί κάποιον χήρο με παιδιά, πολλές φορές δε, έφθανε ακόμα και στην αυτοκτονία, προκειμένου να απαλλαγεί από την διαπόμπευση. Η πριστάνου, σε καμιά περίπτωση δεν επιτρεπόταν να παντρευτεί με ανύπαντρο άνδρα, σύμφωνα με τους άγραφους νόμους της μικρής κοινωνίας του χωριού της.
Πηγή: http://www.e-istoria.com/th19.html